The South Meraung Village

In het hart van een dicht, onbekend bos waagden Agung en Arip zich voort, aangedreven door een dorst naar avontuur dat hen altijd had gebonden. Hun laatste expeditie was bedoeld als een eenvoudige tocht, maar het lot had andere plannen. Terwijl de zon onder de horizon dook, dwaalde Agung, ooit de nieuwsgierige, van de gebaande paden, getrokken door een griezelig gefluister dat hem dieper in het bos leek te wenken.

Terwijl de nacht het bos in het donker werd gehuld, realiseerde Arip zich dat Agung ontbrak. Paniek greep hem vast, maar toch een felle vastberadenheid om zijn vriend te vinden die hem naar voren bracht. Met slechts een zaklamp om de duisternis te doorboren, struikelde Arip een oude wegwijzer, nauwelijks leesbaar, die luidden: "The South Meraung Village."

Legends fluisterde over het dorp South Meraung, een plaats gehuld in mysterie en angst. Er werd gezegd dat degenen die binnenkwamen nooit terugkwamen, verstrikt door de donkere geheimen van het dorp. Toch wist Arip dat hij geen andere keus had dan zich in zijn diepte te wagen om Agung te redden.

Toen Arip het dorp naderde, omhulde een huiveringwekkende mist hem en werd de lucht dik met de geur van verval. Het dorp leek in de tijd bevroren, met vervallen hutten en overwoekerde paden. Een verontrustende stilte hing zwaar, alleen gebroken door het verre geluid van de stem van Agung en riep in nood.

Arip volgde het geluid, zijn hart bonste bij elke stap. Hij vond Agung gevangen in een cirkel van oude stenen, omringd door spookachtige figuren die in en uit het bestaan ​​flikkerden. De geesten leken te zingen, hun stemmen een spookachtige melodie die rillingen naar de wervelkolom van Arip stuurde.

"Agung!" Schreeuwde Arip en rende naar voren. Maar toen hij de cirkel naderde, stopte een onzichtbare barrière hem. Agung's ogen ontmoetten de zijne, gevuld met een mix van angst en opluchting.

"Arip, je moet vertrekken!" Smeekte Agung, zijn stem trilde. "Dit dorp ... het is vervloekt. De geesten laten me niet gaan!"

Vastbesloten om zijn vriend te redden, zocht Arip naar een manier om de vloek te doorbreken. Hij herinnerde zich een oud verhaal over het dorp, een verhaal dat sprak over een heilig artefact verborgen binnen zijn grenzen, in staat om de donkere magie te verdrijven die de geesten bond.

Met de tijd op, schurde Arip het dorp door, dodgeerde schaduwachtige verschijningen en navigeerde door het labyrint van vergeten straten. Ten slotte vond hij in het hart van het dorp het artefact - een aangetast amulet, pulserend met een zwak licht.

Terugkerend naar de stenen cirkel, hield Arip het amulet omhoog, zijn licht werd helderder met elke voorbijgaande seconde. De geesten gilden in pijn, hun vormen lossen op in de nacht terwijl de vloek verzwakte. Met een laatste uitbarsting van het licht, struikelde de barrière en strompelde Agung vrij en snakte naar adem.

Samen vluchtten ze het South Meraung -dorp, de kracht van het amulet leidde hen veilig terug naar de rand van het bos. Terwijl het ochtendgloren brak, kwamen ze tevoorschijn, geschud maar levend, zwoerende nooit te spreken over de gruwelen die ze hadden gezien.

Maar op de rustige momenten die daarop volgden, kon Arip het gevoel niet schudden dat de vloek van het dorp een onuitwisbaar stempel had achtergelaten. En terwijl het licht van het amulet vervaagde, vroeg hij zich af of ze echt aan zijn greep waren ontsnapt, of dat het dorp South Meraung hen voor altijd zou achtervolgen.

Schermafbeelding