Taiko

Odkrywanie świata Taiko: japońskich instrumentów perkusyjnych

Taiko (太鼓) obejmuje szeroką gamę japońskich bębnów. Chociaż termin ten szeroko odnosi się do dowolnego bębna w języku japońskim, na arenie międzynarodowej konkretnie oznacza różne japońskie bębny znane jako wadaiko (和太鼓, „bębny japońskie”) oraz zespół Taiko stylu gry na perkusji zwany kumi-daiko (組太鼓, „zestaw bębny”). Kunszt Taiko różni się znacznie w zależności od producenta, a przygotowanie zarówno korpusu bębna, jak i naciągu może zająć lata, w zależności od zastosowanych technik.

Taiko są przesiąknięte mitologią japońską, jednak zapisy historyczne wskazują na wpływy koreańskie i chińskie, sugerując ich wprowadzenie już w VI wieku n.e. Niektóre Taiko przypominają instrumenty z Indii. Znaleziska archeologiczne z okresu Kofun w Japonii (VI wiek) dodatkowo potwierdzają obecność Taiko w tej epoce. Ich historyczne role były różnorodne i obejmowały komunikację, zastosowania wojskowe, akompaniament teatralny, ceremonie religijne, festiwale i koncerty. We współczesnym społeczeństwie Taiko stało się także znaczącym elementem ruchów społecznych na rzecz grup mniejszościowych, zarówno w Japonii, jak i poza nią.

Kumi-daiko, wyróżniające się zespołem grającym na różnorodnych bębnach, powstało w 1951 roku dzięki staraniom Daihachi Oguchi i rozkwitło dzięki grupom takim jak Kodo. Inne style występów, takie jak hachijō-daiko, również wyłoniły się z określonych społeczności japońskich. Zespoły Kumi-daiko działają na całym świecie, koncertując w Japonii, Stanach Zjednoczonych, Australii, Kanadzie, Europie, Tajwanie i Brazylii. Taiko występy są różnorodne i obejmują techniczny rytm, formę, techniki kijów, strój i instrumentację. Zespoły zazwyczaj używają różnych beczkowatych bębnów nagadō-daiko, a także mniejszych shime-daiko. Wiele grup wykorzystuje wokal, smyczki i instrumenty dęte drewniane obok perkusji.

Zrzut ekranu